Բան ունենք ասելու…
Ամանորյա ամսագիր 2016
Քոլեջ. գործավար-թարգմանիչներ
Խորհրդատու՝ Մարինե Ամիրջանյան

Ամսագիրն՝ այստեղ

Ոչ մի բանի չպատկանելը  կյանքի ամենամեծ փորձն է: Լինել բոլորովին օտար, կողմնակի մարդ, երբեք և ոչ մի տեղ քեզ չզգալ ամբողջի մի մասը. տրանսդենդեցիայի մի մեծ փորձ է:

Ամերիկացի մի զբոսաշրջիկ եկավ սուֆիական վարպետի մոտ: Նա վաղուց էր լսել նրա մասին, խորապես սիրահարված էր նրա խոսքերին: Եվ ահա, վերջապես հավաքվեց և եկավ նրա մոտ: Երբ մտավ սենյակ, ապա ապշեց. սենյակը բացարձակապես դատարկ էր: Այնտեղ միայն նստած էր վարպետը, և ոչ մի կահույք չկար: Ամերիկացին չէր կարող  պատկերացնել բնակելի տարածք առանց որևէ կահույքի: Նա հարցրեց.

— Պարոն,  որտե՞ղ է ձեր կահույքը:
Ծեր վարպետը  ծիծաղեց և ասաց.
— Իսկ քոնը որտե՞ղ է:
— Բայց, չէ որ ես զբոսաշրջիկ եմ: Ես չեմ կարող բերել ինձ հետ իմ կահույքը:
— Ահա, և ես նույնպես զբոսաշրջիկ եմ, ժամանել եմ մի քանի օրով: Հետո չեմ լինի, այնպես, ինչպես չես լինի և դու:

Այս աշխարհը միայն ուխտագնացություն է, մեծ կարևորագույն ուխտագնացություն, այլ ոչ տեղեր, որոնց կարելի է պատկանել, ոչ էլ տեղեր, որոնց մի մաս կարելի է դառնալ:

Աղբյուրը

Վերլուծություն

Առակը ընթերցելով՝ մարդիկ կարող են շատ բան հասկանալ այս կյանքից: Իմ կարծիքով առակի իմաստն այն էր, որ պետք չէ կախված լինել ուրիշներից կամ էլ ինչ-որ մի բանից, միևնույն է, երբ մահանում ես, քեզ հետ ոչինիչ չես տանում, և այս կյանք մենք ուղղակի գալիս ենք զբոսաշրջիկ լինելու համար: Մենք ծնվում ենք, ծանոթանում ենք կյանքի քաղցրությանն ու դառնությանը, ձեռք ենք բերում ընկերներ,  իսկ հետո որոշ ժամանակ անց մահանում ենք, և հենց այդտեղ մեր զբոսաշրջությունն ավարտվում է:

Это самая настоящая новогодняя сказка. О любви, о дружбе, о поиске себя и, конечно, о надежде. «Когда-то, в самое первое Рождество, явился младенец, который принес в мир свет и надежду. Вот я и решила написать о ребёнке, вошедшем в жизнь несчастного человека и принёсшего в эту одинокую жизнь свет надежды», – говорит автор. 

Ավետիք Իսահակյանն` Ամանորը համարում էր զուտ ընտանեկան տոն, որը և միշտ դիմավորում էր կնոջ ու երեխաների հետ: Իսկ հունվարի 1-ին Վարպետին այցելում էին Վեհափառը, Մարտիրոս Սարյանը, Սերո Խանզադյանը, Սիլվա Կապուտիկյանը… Մեծ խնջույք էին կազմակերպում: Քանի որ Իսահակյանն առավոտյան ուշ էր արթնանում, հյուրերը գալիս էին կեսօրից հետո: Իսկ հունվարի 2-ին նա անպայման այցելում էր Հովհաննես Թումանյանին. շատ էր սիրում նրանց տան պատրաստած վրացական սացիվին: Վարպետի համար հատկապես նշանակալից էր 1955թ.-ի Ամանորը. այդ տարի նրա մոտ էին աքսորից նոր վերադարձած Ալազանը, Գ. Մահարին Վ. Նորենցը և Ս. Կարունցը: Ինչպես պատմում է բանաստեղծի թոռը ՝ Ավիկ Իսահակյանը, պապը սիրում էր, երբ ամանորյա սեղանին զուտ հայկական ուտեստներ էին դրվում: Նա երբեք ամանորյա գիշերը տանից դուրս չէր գալիս: Իսկ Սուրբ Ծննդի գիշերը լինում էր Էջմիածնում ու հանդիպում ժողովրդի հետ: Հիշում է նաև, որ Վարպետի Ամանորը շնորհավորելու էին գալիս նաև երկրի ղեկավարները: Ամանորը իսկական ու մեծ տոն էր Ավետիք Իսահակյանի համար:
Նոր տարու գիշերը (հատված)
Գիշերվա կեսին Զանգակատունից
ՀնչեցՆոր տարվա ժամը ցնծալից,
Անցավ հին տարին, անցել է’ ինչպես
Մի հավերժություն, մինչև այս րոպեն,
Մի հավերժություն’ անհուն անսահման,
Որ չքացել է ոչնչի նման:

(далее…)

Երբ ես փոքր էի, պաշտում էի կրկեսը, և կրկեսում ամենից շատ գազաններն էին ինձ դուր գալիս: Ինձ հատկապես փիղն էր գրավում, որը, ինչպես հետո իմացա, նաև մյուս երեխաների սիրելին էր: Ներկայացման ժամանակ այդ հսկայական վայրի կենդանին ցուցադրում էր իր անասելի քաշը, ուժը, չափսերը… Բայց իր ելույթից հետո մինչև հաջորդ ելույթի սկիզբը նա շղթայված էր, շղթայի մի ծայրը կապված էր փղի ոտքին, իսկ մյուսը` գետնի մեջ խրված ցցին:
Այն ընդամենը փայտի մի կտոր էր, որ միայն մի քանի սանտիմետր էր խրված հողի մեջ: Չնայած շղթան հաստ էր և ամուր, ինձ համար ակնհայտ էր, որ այդպիսի կենդանին, որն ընդունակ է ծառեր արմատախիլ անելու, հեշտությամբ կարող էր այդ ցիցը հանել ու փախչել:
Ինձ համար հանելուկ էր մնացել` ի՞նչն էր նրան պահում, ինչո՞ւ նա չէր փախչում:
Երբ դեռ հինգ-վեց տարեկան էի, հավատում էի մեծահասակների իմաստնությանը: Չեմ հիշում` այս հարցերը ես տվեցի ուսուցչի՞ս, հայրիկի՞ս, թե՞ հորեղբորս: Նրանցից մեկն ինձ բացատրեց, թե փիղը չի փախչում, քանի որ նա վարժեցված է:
Այդ ժամանակ ես տվեցի միանգամայն ակնհայտ հարց. «Եթե փիղը վարժեցված է, էլ ինչո՞ւ են նրան շղթայում»:
Հիշում եմ, որ ոչ մի բավարար պատասխան չստացա: Ժամանակի ընթացքում մոռացա փղին էլ, նրա հետ կապված հարցերն էլ և այդ մասին հիշում էի միայն մարդկանց շրջապատում, ովքեր գոնե մեկ անգամ այդ հարցն իրենց տվել են:

Մի քանի տարի առաջ հայտնաբերեցի, որ, հուրախություն ինձ,  բավականին խելացի մի մարդ գտել է հարցի պատասխանը` կրկեսային փիղը չի փախչում, որովհետև նա մանկուց կապված է նմանատիպ ցցի:   (далее…)

Santa Claus… Kris Kringle…Old Saint Nick… We see him on advertising posters, in parades, at departments stores…who is this guy and why does he have so many aliases?

I don’t believe in Santa Claus. I think it is a fairy tale for all children. When you’re growing up, you realize that all the gifts given to you are by your parents, not Santa Claus. Who invented the story about Santa Claus? I think Santa Claus is invented by the children to create a fairy tale. When I was a child, I believed in Santa Claus. I think all children believe in Santa Claus and every child is waiting for the New Year.

ДОМАШНЕЕ ЗАДАНИЕ

Մի անգամ երեկոյան թագավորն իր նախարարի հետ զբոսնում էր պալատական այգում` հետաքրքությամբ նայելով իր նոր թուրը: Թուրը ցուցադրելու պահին, այն ձեռքից ընկավ և կտրեց աջ ձեռքի մեծ մատը: Տեսնելով, թե ինչպես թագավորը զայրացավ` նախարարը հանգիստ ասաց. «Ոչ մի վտանգավոր բան չկա, Ձերդ Մեծություն, Տիրոջ ողորմածությունն է»: Խոցված նախարարի դաժան նկատողությունից` թագավորը հրամայեց ձերբակալել նրան:

Շուտով թագավորը ուղևորվում է անտառ որսի: Առանց իր հմուտ նախարարի, նա հայտվում է այն մասում, որտեղ ապրում էին ցեղերը: Ցեղերի առաջնորդը, ցնծվում է մարդկային զոհաբերության մտքից, ուսումնասիրում է նրա մարմնի վերքերը: Նկատելով նրա վիրավոր մատը` առաջնորդը հայտարարեց, որ պիտանի չէ զոհաբերություն: Թագավորն ազատ արձակվեց:

Դուրս պրծնելով մահվան ճիրաներից` թագավորն շտապում է բանտախուց և անձամբ ազատ է արձակում նախարարին, պատմելով իր պատմությունը, թե ինչպես է հազիվ խուսափել մահվանից: «Հիմա ես տեսնում եմ Տիրոջ գթասիրտությունը իմ մատի վնասվածքով: Բայց, թույլ տվեք հարցնել, արդյո՞ք անարդար չէր ազատությունից Ձեզ զրկելը, թե՞ դա էլ էր գթասրտություն» — ցինիկաբար հայտարարում է թագավորը:

Նախարարը Ժպտալով պատասխանեց. «Եթե ես չգտնվեի բանտում, ես կուղեկցեի Ձեզ անտառ: Հրաժարվելով ձեզնից` ցեղերը ինձ կզոհաբերեին»:

Երբեմն կյանքը դաժան է թվում: Շատ հաճախ, երբ սարսափելի իրավիճակը թակում է մեր դուռը, այն մեզ անհանգստության և շփոթմունքի է մատնում: Սիրելիների հանկարծակի կորուստը, ձեր ստեղծածի անսպասելի փլուզումը, անհաջող ամուսնությունը,  ամենահուսալի գործընկերոջ հետ խզումը, դժբախտ պատահարը,  այս ամենը մեզ ստիպում է այսպիսի հարցեր տալ «Ինչու՞ է կյանքը այսպես անարդար» կամ «Արդյո՞ք գոյություն ունի Աստված» և այդպես շարունակ:

Բայց հայտնի է, որ ամեն մի իրավիճակ, իրադարձություն կամ գործ ունեն Աստվածային ժամկետներ և կարգ, և դրանք տեղի են ունենում համաձայն Աստվածային ծրագրի:

Ոչ մի իրավիճակ պատահաբար չի լինում: Այն ստեղծվում և գալիս է քո կյանք հատուկ նպատակով: Նպատակն այդ պահին, երբ կատարվում է իրադարձությունը, կարող է ակնհայտ չլինել: Այն կարող է քեզ ակնհայտ դառնալ վեց ամիս, երկու տարի, տասը տարի, քսան տարի հետո կամ հնարավոր է հաջորդ կյանքում: Բայց և այնպես, այս ամենը Աստծո սերն է:

Հեղինակը հայտնի չէ:
Աղբյուրը

Դու կյանքում տեսե՞լ ես այնպիսի բան, որը հրաշք չլինի: Մեծացող ընտանիք. արդյո՞ք կարող եք ցանկանալ ավելի մեծ հրաշք: Թռչունի թռիչքը, գիշերվա երկնքի աստղերը,  մանկան ժպիտը, սիրելու, զմայլվելու հնարավորությունը, Աստծուն ճանաչելու հնարավորությունը, այս ամենը հրաշք է: Աշխարհը լի է հրաշքներով: Սակայն, դու հավանաբար մտածում ես ինչ-որ այլ հիմար բաների մասին, որոնց կոչում են հրաշքներ:

Մարկ Տվենը մարդու մասին մի պատմություն ունի, ով ուղևորվել էր դրախտ: Երբ նա հասավ այնտեղ, նրան տվեցին զույգ թևեր և քնար, մի քանի օրվա ընթացքում նա շարժվում էր թևերի օգնությամբ և փորձում էր քնարի լարերը` ջանալով ստանալ երկնային երաժշտության նման մի բան:

Եվ սա, և մյուսը նրա համար բեռ էր, և վերջ ի վերջո հասկացավ, որ դրախտում ճանապարհորդելու համար թևերը բոլորովին պետք չեն,  իսկ եթե ցանկանում ես լսել երկնային երաժշտություն, ապա պետք է միայն ցանկանալ, ու հայտվում են երաժիշտները, սկսում նվագել: Այդ ժամանակ նա շպրտեց թևերը և քնարը ու սկսեց զվարճանալ:

Այս պատմությունը կյանքի մասին է: Ձեզ պետք չեն թևեր, որպեսզի թռչեք և կարիք չկա ինչ-որ մի հիմար քնար նվագել, որպեսզի ստեղծեք երկնային երաժշտություն: Այդ ամենը արդեն գոյություն ունի: Պարզապես բացեք ձեր աչքերը, բացեք ականջները, բացվեք …

Եվ դուք կզարմանաք, հրաշքները պատահում են յուրաքանչյուր պահի: Էլ ուրիշ ոչինչ տեղի չի ունենում:

Աղբյուրը

Long ago, about 2000 years, when King Herod ruled Judea (now part of Israel), God sent the angel Gabriel to a young woman who lived in the northern town of Nazareth. The girl’s name was Mary and she was engaged to marry Joseph.

The angel Gabriel said to Mary: ‘Peace be with you! God has blessed you and is pleased with you.’ Mary was very surprised by this and wondered what the angel meant. The angel said to her ‘Don’t be afraid, God has been very kind to you. You will become pregnant by the Holy Spirit and give birth to a baby boy and you will call him Jesus. He will be God’s own Son and his kingdom will never end.’ Mary was very afraid but she trusted God. ‘Let it happen as God chooses.’ she replied to the angel. Gabriel also told Mary that her cousin, Elizabeth who everyone thought was too old to have children, would have a baby boy whom God had chosen to prepare the way for Jesus.

Mary said goodbye to her family and friends and went to visit her cousin Elizabeth and her husband Zechariah. Elizabeth was very happy to see Mary. She knew that Mary had been chosen by God to be the mother of his Son. An angel had already told Zechariah that Elizabeth’s baby would prepare people to welcome Jesus. He was to be called John. Mary stayed with Elizabeth about three months and then returned home to Nazareth. (далее…)